μια μεγάλη σειρά απο μικρά ανεμογκάστρια

μαμά μου,
σου γράφω ένα γραμμα αυτοβιογραφικό.
Λέγεται :''Ήθελα να σου δακρύσω,αλλα έκλασα''

Τώρα.
Προς υπεράσπιση του μικρού βοσκού και προς αποκατάσταση ,μαλλον, της βουκολικής(έστω) τιμής του ,θα μεταφέρω με ακρίβεια(όσο αυτό καθίσταται δυνατό)τουτο,ουτινος εχθές αργά την νύχτα αυτήκοος μαρτυς υπήρξα.
Μια μικρή ,φαινομενικά αντιφατική προσευχή ,ένα θλιβερό μουρμούρισμα ,που αρχικά παρεξήγησα ως κάποιου νέου είδους πειράγματα των πανταχού ακολουθώντων με γλυκών μου πνευμάτων  ,με οδήγησε ανεπαίσθητα και πεισματικά να παραβιάσω ,αργότερα την ίδια νύχτα και για πρώτη φορά, τους κανόνες ευγενείας(και ας μην το κρύβω,ασφάλειας)τούτου του σπιτιού.
Να εισέλθω στην χλιαρή ,νοτισμένη απο την κοπριά ,κάμαρα του παιδιού και να φιλήσω ένα ένα, με την σειρά, τα κουρασμένα και μικροκαμωμένα δάχτυλα του .
  Κατα το ξημέρωμα ,έχοντας επιστρέψει εκεί ,οπου έπρεπε να είμαι και λίγο πριν επιτρέψω στον αγιο ύπνο να με επισκεφθεί ,λίγο πριν ορκιστώ να μην περάσω το στενό,ετοιμόρροπο εκείνο κατώφλι ποτέ ξανα ,κατέγραψα ,όσο μπορούσα( όπως και πάλι είπα) πιστα, εκείνη εκει την φαιδρά ,μα ειλικρινή, εύχή :

''Μετανιώνω
που δν θα με ακουει κανεις
οταν στα αληθεια θα κινδυνεύουν τα προβατα μου 
Μετανιώνω
που τα βλεπω τώρα
να αποδεκατιζονται
και γραφω βοηθεια σε γλυκαναλατα ραβασακια
Μετανιώνω
που είμαι εγώ ο λύκος τελικά ''



Laughter signs light up
 

ορίστε μια επανάληψη της ιστορίας(καμία σπείρα)

Οι σκέψεις μου κυνηγούν την ουρά τους.Ειναι άτολμες,κοφτές.Ποτέ δεν έγραψα ένα κείμενο αριθμού λέξεων που να μην επιτρέπει τους τόσο έκδηλους στροβιλισμούς ,ένα στιχακι που να αποδεικνύει ,πως δεν αναπνέω ιδεοληπτικά.Δεν κατανόησα ποτέ μία παράγραφο στο σύνολο της.Ασχέτως αν έγλειφα μια χούφτα λέξεις ώσπου να λιώσουν.Το μυαλό μου είναι αυτό ενός τρομοκρατημένου μικροεγκληματία.Οι σκέψεις μου είναι άτολμες,κοφτές.
Ο-λο-στρό-γγυ-λες.
Φορτισμένες ομώνυμα της ευθύνης.
Το λογότυπο που τις σφραγίζει θαμπά ,η ειρωνική(αλήθεια;) κεντρομόλος,μοιάζει με μια απλή παιδική μουτζούρα.
Και ίσως πράγματι να είναι.

δύο(2) βλεφαροπλιτς

Ένα(1):
απο κάπου ψηλά ρίχνουν χαρτοπετσέτες γυαλιστερές
χαρτοπετσέτες ταβέρνας 
(αίσθηση κουνημένης φωτογραφίας,λαικού γλεντιού του 80')
Τον ιδρώτα δεν τον ρουφούν
όμως αυξάνουν την παραγωγή
και αυτό είναι πάντοτε καλό
υποθέτουμε

Γουρλώνουμε τα μάτια να μην φανεί η βλεφαρόπτωση
και γαρύφαλλα κερασμένα
απο τον γλοιώδη τύπο στη γωνία
μας χαιδεύουν την καμπουριασμένη πλάτη,ηρεμιστικά


Δύο(2):
Φθόνος
για τα κορίτσια
που δεν μουλιάζουν στο νερό
καυλοκόριτσα ή μη ,με βυζάκια στητά και πρόσωπα σχηματισμένα
Η θέαση τους μας ουρλιάζει κάπως βαρεμένα πια:
''Δεν θα αγγίξεις ποτέ ένα πιάνο ή μια βιντεομηχανή''

Και το μόνο κρίμα ειναι
που ακομη ελπίζουμε να είναι ψέμα

λοιπον,και εκεί που πνίγομαι σε μια μπουκιά καυτού ψητού κοτόπουλου,με χτυπάει μια ανεπιθύμητη διάυγεια στο ξαφνικό και τα δάκρυα του κοτόπουλου μπλέκονται με λίγα συγκίνησης και επαναλαμβάνω κάπου 3 φορές,σχεδόν απέξω μου και μορφάζοντας σε κάθε επανάληψη αναλόγως:

''ω ρε γαμώτο
 ω ρε γαμώτο
 ω ρε γαμώτο''

''Τον Άλφο, πατέρα, εσύ δεν τον κυττάζεις;''

η αγάπη σου γίνεται εκείνος ο γλοιώδης συμμαθητής
ο μπαμπάς σου γίνεται εκείνος ο γλοιώδης συμμαθητής
στο παντελόνι σου βλέπεις τον πούτσο εκείνου του γλοιώδη συμμαθητή
τον πιάνεις στην χούφτα σου και τον πασπατεύεις
μυρίζεις την παλάμη σου και μυρίζει κάτι που δεν θα έπρεπε να μυρίζει
ο γλοιώδης συμμαθητής σε πιάνει απο την μέση όταν το μετρό έχει πια τελειώσει
σου υπόσχεται να σε πάει σπίτι και αιώνια ζωή
μπαινοβγαίνετε στα τρένα μέχρι να ξημερώσει
βλέπεις ένα μικρό αγόρι 6-7 χρονων στην αποβάθρα και τρέχεις καταπάνω του και το φιλάς
σου λέει γύρνα
και γυρνάς
σου πιάνει τον κώλο και σου λέει πως είσαι χάλια
συνεχίζεις να το φιλάς
με γλώσσα
σχεδόν το βιάζεις
ο γλοιώδης συμμαθητής καυλώνει μες το παντελόνι σου και μπαίνει ανάμεσα σας
η ιδρωμένη κοιλιά του χαιδεύει την δικιά σου
το μικρό αγόρι γίνεται εκείνος ο γλοιώδης συμμαθητής
''επιτέλους πάμε σπίτι'' κλαψουρίζεις
σε πιάνει απο το χέρι και παίρνετε το δρόμο περπατώντας πάνω στις ράγες
επειτα τρόμος,χιόνι κι άλλος τρόμος
μια δολοφονία μες το χιόνι και πάλι απο την αρχή

εκεί που αλήθευε η ουσία προτού την βεβυλώσω με την σάρκινη άρθωσή μου
τηλεμεταφέρομαι και επιστρέφω
συχνά λίγο λιγότερος
στην χειρότερη ο ίδιος

ανάγκης ένεκεν και οχι ηρωισμού
την παρακαλάω συχνότερα να με κάνει μια χαψιά

(σε μια γλώσσα που μιλάει μόνο η σκονη)

δεν καταλαβαίνω.
όλα έχουν ήδη συμβεί.
δεν καταλαβαίνω.




And yet we hear a band

Καθόλου επαρκείς δικαιολογίες

Ο φθόνος του καθρέφτη είναι ενα αυτοάνοσο, που κάνει την καρδιά σου να χτυπά έξτρα γρήγορα και δυνατά και το δέρμα σου να έχει υφή χαλιού και το μέλλον σου ειδωμένο τουλάχιστον άλλη μια φορά.
Η αυτοσυρίκνωση που έρχεται μετά(πότε μετά;),κανει την αναλογία της μύτης σου τεράστια(τόσο που όλοι την κοιτάνε αδιάκριτα στο μετρό)και εσένα ένα μικρό κελυφομένο τέρας.





Αν και η ιστορία αυτή φαίνεται να αυτοαναιρείται,ωστόσω έχω επανελημμένα διαπιστώσει οτι είναι πραγματική στο εκατό τις εκατό της.

και είπα:εγω αυτο θέλω να κάνω
και είπαν αυτοι:γιατι?
και ειπα εγω:γιατι με ζεσταίνει λυτρωτικά στους ωμους
πολύ ωραία,είπαν,πολυ ωραία
και μετά χαμογέλασα πάρα πολυ δυνατά
και μετα σκίστηκαν καταλάθος οι ακρες μου
και μετα στένεψα τα φρύδια.
που είναι η ζεστασια σου ψευτάκι?ειπαν αυτοι
και  ντράπηκα εγω πολύ και κατουρήθηκα πάνω μου
και μετα ειπα:οριστε οριστε η ζεστασιά μου σκατοσκατένιοι οδηγητές.νατηνα λαμπυρίζει και μυρίζει ψητό κοτόπουλο
και μετά μου είπα:περασε εξω,σε παρακαλώ
και φωναξα τον επόμενο.
ζήτησα συγνώμη
και βγήκα καμπουριαστή

αυτοί θα είπαν μετά:μάλλον δεν ήτανε αλήθεια
και οι αλλοι θα κούνησαν το κεφάλι καταφατικά
και εγώ ειπα:για δες τα τσισάκια ζεσταίνουν πιότερα τους ώμους
και χαμογέλασα ξανά
λίγο λιγότερο
και λίγο πιο προσεκτικά

You want to be a little bird and get a little worm? Just lie down and peep.

https://www.youtube.com/watch?v=b658uCBNQkI

και η μνήμη μου είναι μνήμη ψαριού

και η υπνηλία μου είναι ένας χρυσαφένιος  κύκλος που υπόσχέθηκε να με προσέχει 

και  τα μάτια μου ίδια ίδια ίδια της γιαγιάς μου 

χαζεύουν μισόκλειστα πίσω απο το τζάμι του μπαλκονιού 

πετάνε φλόγες και οξύ στα κωλοπαιδα που τρομάζουνε τα περιστέρια

και γυρνάνε πίσω ελπίζοντας 

να πετρώσουν,αν δεν γλυτώσουν 

γιατι σε κανέναν δεν αρέσει ,αληθεια, το μαστίγιο 

αν στο δεύτερο συρτάρι του κρύβει μασαζομηχανή 

και η υπομονή είναι πάλι

ένα άπατο ποτήρι 

με ζεστό κρασί 

δίπλα στο τζάκι