''Τον Άλφο, πατέρα, εσύ δεν τον κυττάζεις;''

η αγάπη σου γίνεται εκείνος ο γλοιώδης συμμαθητής
ο μπαμπάς σου γίνεται εκείνος ο γλοιώδης συμμαθητής
στο παντελόνι σου βλέπεις τον πούτσο εκείνου του γλοιώδη συμμαθητή
τον πιάνεις στην χούφτα σου και τον πασπατεύεις
μυρίζεις την παλάμη σου και μυρίζει κάτι που δεν θα έπρεπε να μυρίζει
ο γλοιώδης συμμαθητής σε πιάνει απο την μέση όταν το μετρό έχει πια τελειώσει
σου υπόσχεται να σε πάει σπίτι και αιώνια ζωή
μπαινοβγαίνετε στα τρένα μέχρι να ξημερώσει
βλέπεις ένα μικρό αγόρι 6-7 χρονων στην αποβάθρα και τρέχεις καταπάνω του και το φιλάς
σου λέει γύρνα
και γυρνάς
σου πιάνει τον κώλο και σου λέει πως είσαι χάλια
συνεχίζεις να το φιλάς
με γλώσσα
σχεδόν το βιάζεις
ο γλοιώδης συμμαθητής καυλώνει μες το παντελόνι σου και μπαίνει ανάμεσα σας
η ιδρωμένη κοιλιά του χαιδεύει την δικιά σου
το μικρό αγόρι γίνεται εκείνος ο γλοιώδης συμμαθητής
''επιτέλους πάμε σπίτι'' κλαψουρίζεις
σε πιάνει απο το χέρι και παίρνετε το δρόμο περπατώντας πάνω στις ράγες
επειτα τρόμος,χιόνι κι άλλος τρόμος
μια δολοφονία μες το χιόνι και πάλι απο την αρχή

εκεί που αλήθευε η ουσία προτού την βεβυλώσω με την σάρκινη άρθωσή μου
τηλεμεταφέρομαι και επιστρέφω
συχνά λίγο λιγότερος
στην χειρότερη ο ίδιος

ανάγκης ένεκεν και οχι ηρωισμού
την παρακαλάω συχνότερα να με κάνει μια χαψιά

(σε μια γλώσσα που μιλάει μόνο η σκονη)

δεν καταλαβαίνω.
όλα έχουν ήδη συμβεί.
δεν καταλαβαίνω.




And yet we hear a band